Het Amsterdamse gezelschap Spinifex (de naam van een taai soort Australisch gras), althans dat is hun uitvalsbasis, brengt een combinatie van free jazz, punk rock en vooral karrevrachten dynamiek op de planken tijdens hun optredens. Op dit album werken ze samen met twee gastmuzikanten, zangeres Priya Parushothaman uit Mumbai en de IJslandse vocaliste Björk Nielsdottir, we horen free jazz en superstrakke composities met hedendaagse Tamil-poëzie van S. Sukirtharani en Perumal Murugan, middeleeuwse Kashmiri poëzie van Lalleshwari en gedichten in het Ijslands van Björk. Beiden werkten al eerder met Spinifex o.a. op het album Indian Spin.

De bezetting is Prya Purushothaman en Björk Nielsdottir vocalen, Tobias Klein altsaxofoon, Bert Maris trompet, John Dikeman tenorsaxofoon, Jasper Stadhouders gitaar, Goncalo Almeida basgitaar en Philipp Moser drums.

Om te beginnen, dit is geen gemakkelijke muziek, life wordt je wel meegesleurd in hun overrompelende optreden, op de cd ligt dat wat moeilijker, althans in mijn oren. Als er dan ook nog gesproken woord en onverstaanbare zang bijkomt wordt er wel een behoorlijke barrière opgeworpen. Het album begint met de spraakmakende titel “A Faint Smell of Meat” en we vallen meteen met onze neus in de typerende Spinifex geluiden, een orgie aan geluid in volle free jazz modus afgewisseld met woordloze zang van beide dames. Even wennen maar dan ontwikkelt er zich weldra een muzikaal patroon en vallen alle klanken bijeen tot een woeste stroom die leidt tot het gedicht Melliya Pulaal Naatram van S. Sukirtharani oftewel A Faint smell of meat, de Engelse tekst staat in het cd boekje.

“Flaekja” is van Björk Nielsdóttir die zowel de muziek als de tekst schreef, we bevinden ons hier in een totaal ander vaarwater, gedragen klanken met klassiek aandoende zang, fraai. ”Ore Badil “( My only answer), “Daiva Mozhi” (A divine tongue) en “Inga” (Here) zijn 3 gedichten van Perumal Murugan, samen vormen ze het derde nummer op dit album. Mij is het wat teveel van het goede temeer omdat het onverstaanbaar is, de muziek is prima, maar die “vocalen”.

En zo gaat het nog even door, mijn echtgenote en beide katten hebben het vertrek allang verlaten en ik geef het ook op.

Jan van Leersum.